Sromotnik fiołkowy - opis grzyba, sezon, wygląd, występowanie
Ekologia.pl Wiedza Atlas grzybów Grzyby grzyby podstawkowe pieczarniaki sromotnikowce sromotnikowate sromotnik Sromotnik fiołkowy
Indeks nazw
Szukaj lub wybierz według alfabetu
A B C D E F G H I J K L Ł M N O P Q R S Ś T U V W X Y Z Ź Ż

Sromotnik fiołkowy (Phallus hadriani)

Nazywana/y także: czarcie jajco, fallus cesarski, fallus Hadriana, satyrion, słupniak fiołkowy, sromotnik wydmowy, śmierdział fiołkowy, śmierdziuch fiołkowy
Sromotnik fiołkowy, fot. shutterstock
Spis treści

Wstęp

Sromotnik fiołkowy to rzadki, narażony na wymarcie grzyb z rodziny sromotnikowatych Phallaceae i z klasy wnętrzniaków, do której należą takoż purchawki, kurzawki oraz gwiazdosze.

Sezon

Sromotnik fiołkowy wytwarza owocniki latem i jesienią.

Występowanie

Sromotnik fiołkowy rośnie w Europie, Azji Mniejszej, Japonii, Chinach, USA, a nawet Australii (tu zawleczony). W Europie trzyma się głównie wąskiego pasa wydm nadmorskich.

Wygląd

Młode owocniki sromotnika fiołkowego zwane „czarcimi jajami” są jajowate, grube, około 6cm średnicy, o galaretowatej lub gąbczastej konsystencji, koloru ciemnoróżowego lub fioletowego, do połowy pogrążone w gruncie. Do podłoża przyrośnięte są korzeniastymi sznurami grzybni, zwanymi ryzomorfami.

Dojrzały owocnik, zwany u sromotników i ich kuzynów receptaklem, składa się z dzwonkowatego kapelusza (zwanego czapeczką) oraz długiego, wydrążonego wewnątrz trzonu. Kapelusz ma perforowany wierzchołek i wolne brzegi. Oblepiony jest fioletowo-zielonkawą, cuchnącą, śluzowatą masą zarodników, zwaną „glebą”. Pod glebą znajduje się struktura przypominają plaster miodu albo główkę smardzów.

Trzon (nóżka) s. fiołkowego jest cienki, luźny, pusty w środku, do 20 cm długi a 2-4 cm szeroki.

Miąższ owocników niezwykle kruchy, gąbczasty, o licznych komorach, barwy białawej. Zapach podobny do woni sromotnika bezwstydnego, ale słabszy. Bywa opisywany bardzo różnie jako przyjemny, podobny do woni fiołków, albo jako obrzydliwy, podobny do smrodu padliny i kału. Zapach ten przywabia owady (muchówki, błonkówki i chrząszcze), roznoszące zarodniki na nowe stanowiska. Podobnie rozprzestrzeniają się zarodniki okratków Clathrus, kwiatowców Anthurus i smardzów Morchella.

Wysyp zarodników sromotnika fiołkowego białawy. Spory szkliste (półprzezroczyste), gładkie, cylindryczne, zazwyczaj mierzą 3–4 x 1–2 µm. Podstawki fallusa Hadriana również są cylindryczne w kształcie, osiągają 20–25 x 3–4 µm, o ośmiu sterygmach, z zaciskami u podstawy.

Sromotnika fiołkowego najłatwiej pomylić ze znacznie pospolitszym sromotnikiem smrodliwym (bezwstydnym P. impudicus). Oba gatunki różnią się jednak preferowanym środowiskiem (sromotnik fiołkowy rośnie na jałowych, mocno nasłonecznionych wydmach nadmorskich, w miejscach praktycznie pozbawionych próchnicy; s. bezwstydny rozwija się w bogatych w próchnicę, cienistych lasach liściastych i szpilkowych), tudzież kolorem i wonią młodych okazów („czarcie jaja” s. fiołkowego są różowe lub lilafioletowe, pachną słabo fiołkami; czarcie jaja sromotnika smrodliwego – białe i pachną rzodkiewką). Dość podobny do słupnika fiołkowego bywa też zawleczony z USA mądziak malinowy (sromotnik Ravenela Mutinus ravenelii), różniący się od sromotnika gładkim kapeluszem oraz mocniejszym smrodem padliny.

Właściwości

Ocena właściwości kulinarnych i leczniczych sromotnika fiołkowego od setek lat budzi spory wśród uczonych i grzybiarzy. Młode owocniki, w stadium „jaja” uważa się za smaczniejsze od starych. Większość mikologów podaje, że w ich kraju „fallus Hadriana” uważany jest za niejadalny, ale w innych kręgach kulturowych traktowany jest jak przysmak i uważany za tęgi afrodyzjak.

Zastosowanie

Współcześnie brak zastosowania sromotnika fiołkowego, dawniej był składnikiem różnych czarodziejskich mikstur.

Okres występowania
I
II
III
IV
V
VI
VII
VIII
IX
X
XI
XII
Bibliografia
  1. Arora D. 1991.; "All that the Rain Promises and More: a Hip Pocket Guide to Western Mushrooms"; Ten Speed Press, Berkeley;
  2. Demỉrel K., Uzun Y. 2004.; "Two new records of Phalalles for the mycoflora of Turkey."; Turkish Journal of Botany, 28: 213–214.;
  3. Fluck M. 1996.; "Jaki to grzyb? Oznaczanie, zbiór, użytkowanie."; Oficyna Wyd. „Delta W-Z”, Warszawa – Mladijska Knjiga, Lubljana, Słowenia.;
  4. Gerhardt E. 2006.; "Grzyby. Wielki ilustrowany przewodnik. Ponad 1000 opisanych gatunków."; Wyd. Klub dla Ciebie, Warszawa.;
  5. Grunert H., Grunert R. 1996.; "Grzyby"; Świat Książki, Warszawa.;
  6. Grzywacz A., Nieto J. 1989.; "Grzyby chronione."; PWRiL, Warszawa.;
  7. Grzyby i ich oznaczanie.; "Gumińska B., Wojewoda W. 1988."; PWRiL, Warszawa.;
  8. Krieglsteiner G., Gminder A., Winterhoff W. 2000.; "Die Großpilze Baden-Württembergs. Band 2: Ständerpilze: Leisten-, Keulen-, Korallen- und Stoppelpilze, Bauchpilze, Röhrlings- und Täublingsartige."; Ulmer Verlag, Stuttgart.;
  9. Kujawa A. 2005.; "„Rejestr gatunków grzybów chronionych i zagrożonych” – nowa forma gromadzenia danych mikologicznych pochodzących od amatorów. Podsumowanie roku 2005."; Przegląd Przyrodniczy, 16 (3-4): 17-52.;
  10. Kujawa A. 2010.; "Ochrona grzybów wielkoowocnikowych w Polsce – stan aktualny, problemy i wyzwania. Głos w dyskusji."; Przegląd Przyrodniczy, 21 (2): 42-51.;
  11. Ławrynowicz M. 2004.; "Ochrona gatunkowa grzybów."; Chrońmy Przyrodę Ojczystą, 60 (5): 51-61.;
  12. Pegler D., Læssøe T., Spooner B. 1995.; "British Puffballs, Earthstars and Stinkhorns: an Account of the British Gasteroid Fungi."; Royal Botanic Gardens, Kew.;
  13. Rhind P., Jones P. 1999.; "The floristics and conservation status of sand-dune communities in Wales."; Journal of Coastal Conservation, 5: 31–42.;
  14. Smith K. 2005.; "A Field Guide To The Fungi Of Australia."; University of New South Wales Press, Sydney.;
  15. Wojewoda W. 1965.; "Zasługujące na ochronę grzyby z rodziny sromotnikowatych."; Chrońmy Przyrodę Ojczystą, 21 (5): 19–24.;
  16. Wojewoda W. 1976.; "Zanikanie stanowisk Macromycetes w Polsce."; Phytocenosis, 5: 377-386.;
  17. Wojewoda W. 2003.; "Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski."; Instytut Botaniki im. W. Szafera, Polska Akademia Nauk, Kraków.;
  18. Wojewoda, W., Ławrynowicz, M., 2006.; "Czerwona lista grzybów wielkoowocnikowych w Polsce."; Instytut Botaniki im. W. Szafera, Polska Akademia Nauk, Kraków.;
  19. Zabawski J. 1976.; "New localities of Phallus hadriani new record in the northwest Poland."; Fragmenta Floristica et Geobotanica, 22 (4): 623–26.;
4.8/5 - (17 votes)
Default Banner Post Banner
Subscribe
Powiadom o
0 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments

Nie odchodź jeszcze!

Na ekologia.pl znajdziesz wiele ciekawych artykułów i porad, które pomogą Ci żyć w zgodzie z naturą. Zostań z nami jeszcze chwilę!