Moc kwasu salicylowego nieświadomie odkrył i opisał Hipokrates, żyjący na przełomie V i IV w p.n.e. Słynny grecki lekarz, zwany zasłużenie ojcem medycyny, zauważył, że ekstrakt z kory i liści wierzby białej potrafi skutecznie redukować bóle i obniżać gorączkę. Hipokrates nie mógł jednak przewidzieć, że kwas salicylowy okaże się również przełomem w dermatologii.

Pod względem chemicznym kwas salicylowy należy do aromatycznych hydrokwasów karboksylowych, co oznacza, że posiada w swojej strukturze zarówno grupę hydroksylową, złożoną z tlenu i wodoru; jak i grupę karboksylową, złożoną z węgla, wodoru i dwóch atomów tlenu.  Do XIX w. głównym źródłem pozyskiwania kwasu była jednak wspomniana wyżej kora wierzby białej. Możliwość chemicznej syntezy niezwykłego związku organicznego zawdzięczamy natomiast przypadkowemu odkryciu niemieckiego chemika, Hermanna Kolbego, który, ogólnikowo mówiąc, poszukiwał niebieskiego barwnika, a znalazł receptę na aspirynę.

Co ma wspólnego kwas salicylowy z aspiryną?

Nauki Hipokratesa nie poszły na marne i długie wieki po nim naukowcy i lekarze wciąż zgłębiali fenomen wierzbowej kory. Okazało się, że tą samą przeciwgorączkową substancję można pozyskiwać z krzewu tawuły japońskiej, od którego łacińskiej nazwy Spirea wzięła się nazwa aspiryny. Ale jest więcej roślin zawierających kwas salicylowy w naturalnej postaci – m.in. jaśmin, fasola, groch, koniczyna.

Odkrycie Kolbego było przełomem dla przemysłu farmakologicznego, obiecując możliwość przemysłowej produkcji leku, który nie tylko miał działać na przeziębienia i grypy, ale także łagodzić bóle różnego pochodzenia. Niestety, eksperymenty na ludziach wykazały, że czysty zsyntetyzowany kwas salicylowy powoduje silne mdłości, wymioty, a nawet śpiączkę. Nie trzeba było jednak długo czekać, aby chemicy znaleźli sposób na obejście tego problemu. Pod koniec XIX w. Felix Hermann, pracujący dla niemieckiego koncernu farmakologicznego Bayer, połączył kwas salicylowy z bezwodnikiem octowym i uzyskał kwas acetylosalicylowy, czyli dzisiejszą aspirynę.

Na tym jednak nie koniec wielkiej kariery kwasu salicylowego. Chociaż bowiem użycie wewnętrzne wymagało chemicznej modyfikacji, oryginalna substancja okazała się w niezwykły sposób wpływać na skórę przy zewnętrznym podaniu.