Kruk srokaty (Corvus albus)

Wygląd

Kruk srokaty rozmiarami przybliżony do wrony siwej. Tęczówka ciemnobrązowa. Dziób ciemny, masywny z zakrzywionym grzbietem. Dolna część piersi i kark białe. Głowa, szyja, skrzydła i ogon czarne, z zielonkawym, metalicznym połyskiem. Ogon średniej długości. Nogi czarne. Obie płcie wyglądają podobnie. Osobniki młodociane przypominają osobniki dorosłe, choć ich ubarwienie jest nieco stonowane.

Występowanie

Kruk srokaty jest szeroko rozpowszechniony w całej Afryce na południe od Sahary i na Madagaskarze. W południowej Afryce nie jest spotykany na obszarze pustyni Kalahari.

Biotop

Kruk srokaty chętnie zamieszkuje obszary częściowo otwarte, świetliste lasy, krzaczaste zarośla – busz i sawannę. Mniejsze zagęszczenie ma w lasach tropikalnych i na obszarach pustynnych. Coraz częściej występuje w krajobrazie rolniczym i podmiejskim. Gatunek towarzyski, przebywa pojedynczo, w parach, w małych grupach bądź w dużych stadach.

Lęgi

Gatunek monogamiczny. Gnieździ się wysoko w koronie drzew, czasem na słupach telefonicznych. Gniazdo zbudowane jest z gałęzi oraz korzeni i wyścielone jest włosiem, włóknem, papierem, korą. Do rozrodu przystępuje od września do listopada. Samica składa od 1 do 7, (zwykle 4) jasno zielonkawoniebieskich, brązowo nakrapianych jaj. Czas wysiadywania wynosi od 18 do 19 dni. Oboje rodzice budują gniazdo oraz pełnią opiekę nad potomstwem. Gdy samica opuszcza gniazdo, przykrywa jaja. Młode opuszczają gniazdo po 38-45 dniach. W naturze żyje 6-10 lat, w niewoli dłużej, do 20 lat. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN).

Pokarm

Kruk srokaty wszystkożerny. Żywi się bezkręgowcami (pajęczakami, owadami, mięczakami), kręgowcami (rybami, płazami, małymi gadami, ptakami i ich jajkami, drobnymi ssakami), padliną, odpadkami spożywczymi oraz pokarmem roślinnym (owocami i nasionami). Pokarm zdobywa głównie na ziemi, rzadziej łapie swoje ofiary w locie.