Gekon płaczący - opis, wygląd, występowanie
Ekologia.pl Wiedza Atlas zwierząt Strunowce Kręgowce Gady Łuskonośne Gekonowate Lepidodactylus (Lepidodactylus) Gekon płaczący
Indeks nazw
Szukaj lub wybierz według alfabetu
A B C D E F G H I J K L Ł M N O P Q R S Ś T U V W X Y Z Ź Ż

Gekon płaczący (Lepidodactylus lugubris)

Gekon płaczący, fot. shutterstock
Spis treści

Gekon płaczący to niewielki gatunek jaszczurek o wyjątkowo szerokim zasięgu występowania. Praktycznie wszystkie gekony płaczące to samice, ponieważ u tego gatunku występuje rozmnażanie partenogenetyczne, a więc niewymagające zapłodnienia. Istnieją samce gekona płaczącego, ale występują bardzo rzadko i są bezpłodne. Stąd wywodzi się nazwa tego gatunku – samice mają rzekomo płakać po stracie swoich partnerów. Gatunek ten stanowi popularne zwierzę terrarystyczne dla początkujących hodowców.

Występowanie

Gekon płaczący jest gatunkiem kosmopolitycznym, a więc ma bardzo szeroki zasięg geograficzny i może występować w wielu różnych środowiskach i strefach klimatycznych. Pierwotnie wywodzi się z Azji, ale rozprzestrzeniły się po całym świecie. W wielu miejscach zostały introdukowane przez człowieka i stanowią zagrożenie dla rodzimych gatunków ze względu na konkurencję środowiskową. Obecnie można spotkać gekony płaczące na wielu wyspach na Oceanie Spokojnym (takich jak Malediwy, Sri Lanka, czy Fidżi), w Azji (m. in. Indie, Tajwan, Tajlandia, Japonia, Chiny) oraz w Australii i na okolicznych wyspach. Ten gatunek został z powodzeniem introdukowany do Ameryki Środkowej i Południowej – szczególnie licznie występuje w Meksyku, Brazylii oraz Gwatemali.

Biotop

Naturalnym siedliskiem gekonów płaczących są tropikalne lasy deszczowe. Jest to gatunek nadrzewny, może żyć nawet na bardzo wysokich drzewach i palmach. Można go także spotkać w pobliżu siedzib ludzkich, ale jest dość płochliwy. Potrafi wspinać się po pionowych powierzchniach.

Wygląd

Gekony płaczące są wyjątkowo małymi gadami. Długość ciała wynosi od 8,5 do 10 cm. Głowa jest trójkątna i słabo wyodrębniona od reszty ciała. Skóra jest pokryta bardzo małymi, gładkimi łuskami. Ogon jest walcowaty i długi – stanowi połowę długości całego ciała. Ma drobno ząbkowany brzeg. Gekony płaczące mogą go odrzucać w sytuacji zagrożenia. Taka zdolność nazywa się autotomią. Ogon po pewnym czasie odrasta, ale jest krótszy i bledszy. Na każdej kończynie znajdują się cztery palce. Są one zakończone okrągłymi wypustkami, a pod nimi znajdują się włoskowate przylgi, które umożliwiają poruszanie się po pionowych powierzchniach. Na każdym palcu znajduje się pazurek. Ciało gekonów płaczących ma beżowo-brązową barwę. Odcień zmienia się w zależności od ich kondycji, nastroju, światła i temperatury otoczenia – może stawać się jaśniejszy lub ciemniejszy. Na grzbiecie widoczne są zygzakowate, czarne plamki. Brzuch jest jaśniejszy od wierzchu ciała. Oczy są duże i mają złotą tęczówkę. Źrenica jest pionowa i ma ząbkowany brzeg. Po obu stronach głowy przebiegają ciemniejsze smugi – biegną od nozdrzy, przez oko aż do ucha.

Biologia

Gekony płaczące są aktywne zarówno w ciągu dnia, jak i w nocy, u tego gatunku nie występują wyraźne wzorce aktywności, jest ona nieregularna. Są to towarzyskie zwierzęta, bytują w niewielkich grupach. Żyją na drzewach, a w miastach można je spotkać praktycznie na każdych pionowych powierzchniach (ściany, lampy uliczne, płoty itp.). Komunikują się za pomocą sygnałów wizualnych i dźwiękowych. Gekony są jedynymi jaszczurkami, które potrafią wydawać głośne dźwięki. W przypadku gekonów płaczących brzmią one jak ”czik czik czik”. Do sygnałów wizualnych zalicza się przede wszystkim potrząsanie oraz kiwanie głową. Odżywiają się głównie małymi owadami i pająkami, ale uzupełniają także dietę nektarem kwiatów lub przejrzałymi owocami. Gekony płaczliwe są dość płochliwe. Gdy wyczują zagrożenie, uciekają do najbliższej kryjówki (szczeliny, krzewy, drzewa). Jeśli zostaną złapane, mogą odrzucić ogon, by się uwolnić. Zagrożenie dla nich stanowią polujące ptaki, węże I modliszki. Są także podatne na infekcje pasożytnicze.

Rozmnażanie

Gekony płaczące rozmnażają się poprzez partogenezę, znaną również jako dzieworództwo. Komórki jajowe samic nie wymagają zapłodnienia, aby się rozwinąć. W związku z tym młode są praktycznie klonami swojej matki. Do rozrodu niezbędna jest jednak obecność dwóch osobników. Samice stymulują się wzajemnie, co pobudza je do składania jaj. Jednorazowo samica składa dwa jaja, które przyczepia do powierzchni, takich jak wgłębienia w murze, spodnia strona liści czy kora drzewa. Jaja są odporne na słoną wodę morską. Młode wykluwają się po 65-103 dniach. Dojrzewają płciowo po upływie około 8-10 miesięcy. Czasem rodzą się samce, ale są one bezpłodne. Gekony płaczliwe żyją około 5-6 lat, ale w dobrych warunkach hodowlanych potrafią przekroczyć ten wiek.

Bibliografia
  1. Urra, F. A., Zúñiga, A., Miranda-Calle, A. B., & Melero, N.; "First record of the invasive gecko, Lepidodactylus lugubris Duméril & Bibron, 1836 in mainland Chile (Squamata, Gekkonidae)."; Herpetozoa; 2020;
  2. Arteaga A, Guayasamin JM; "Reptiles of Ecuador: Life in the middle of the world"; Tropical Herping; 2020;
  3. https://reptifiles.com/mourning-gecko-care/; 2021-08-29;
  4. https://www.terrarium.com.pl/gekon-placzacy/; 2021-08-29;
  5. https://reptile-database.reptarium.cz/species?genus=Lepidodactylus&species=lugubris; 2021-08-29;
  6. https://www.jaszczurki.pl/lepidodactylus-lugubris-gekon-placzacy/; 2021-08-29;
4.9/5 - (11 votes)
Default Banner Post Banner
Subscribe
Powiadom o
0 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments