Boczniak różowy (Pleurotus djamour)

Nazywana/y także: grzyb flamingowy

Tagi

Grzyby jadalne

Spis treści

Wstęp
Sezon
Występowanie
Wygląd
Właściwości
Zastosowanie
Galeria zdjęć

Wstęp

Boczniak różowy to jadalny, przepyszny grzyb z rodziny boczniakowych, uprawiany od stuleci na Dalekim Wschodzie. Trudno pomylić go z innymi gatunkami, gdyż odznacza się niesamowitym, jaskrawo różowym kolorem owocników, przypominających flamingi o wschodzie lub zachodzie Słońca.

Sezon

Boczniak różowy jako grzyb tropikalny i hodowany w warunkach kontrolowanych zawiązuje owocniki cały rok.

Występowanie

Boczniak różowy występuje w strefie okołorównikowej Azji, obu Ameryk, Afryki, Australii i Hawajów. Na południe sięga Peru, na północy Antyli, Bahamów i Bermudów. Do wzrostu potrzebuje stałej, wysokiej temperatury 20–30° C oraz maksymalnie dużej wilgotności podłoża i powietrza, tak 95-100%.

Wygląd

Owocnik boczniaka różowego ciężko pomylić z jakimkolwiek innym grzybem. Bywa porównywany do wachlarza, sukienki baletnicy albo piór czerwonaka. Młode owocniki charakteryzują się mocną, ciepło różową barwą. W toku dojrzewania pomarańczowieją i żółkną. Najdorzalsze będą będą oranżowo-malinowe.

Kapelusz pozbawiony trzonu lub o nóżce bardzo skróconej, wyrastający bezpośrednio z podłoża, kształtu wachlarza, płaski lub nieco wypukły, szeroki na 30-70 mm, a długi na 20-50 mm. W dotyku aksamitny, lekko filcowaty, raczej suchy jak się go nie zwilża.

Blaszki Pleurotus djamour są dość masywne i szerokie, zbiegające po kapeluszu ew. też króciutkim trzonie, zwykle równie różowe jak wierzch kapleusza, ale czasem, zwłaszcza u najstarszych owocników żółtawe czy pomarańczowe, długości 40-80 mm.

Trzon zawiązuje się rzadko. Bywa filcowaty w dotyku, bledszy od kapelusza, bardziej białawy.

Miąższ delikatny, mięsisty, miły w smaku nawet na surowo, choć o niezbyt przyjemnym, cierpko ostrym aromacie.

Wysyp spor boczniaka różowego będzie beżowy. Mierzące zwykle 6,0–9,0 na 1,5–3,0 µm zarodniki będą gładkie i cylindryczne. Do ważnych cech mikroskopowych tego gatunku zaliczyć można strzępki ze sprzążkami, jak również tramę z cheilocytydami ale bez pleurocystyd.

Właściwości

Boczniak różowy to bardzo smaczny grzyb jadalny, wysoko ceniony za aromat i barwę zbliżoną po odpowiednim przyrządzeniu do łososia, bekonu bądź szynki. Trwają badania nad zdrowotnymi właściwościami ciał czynnych tego grzyba.

Zastosowanie

Uprawiany od wieków na Dalekim Wschodzie, zwłaszcza Japonii i Chinach, od niedawna także w UE. Boczniak różowy to składnik wielu dań tradycyjnej kuchni japońskiej, coraz częściej stosowany także w potrawach włoskich czy amerykańskich jako dodatek do pizzy, spaghetti, łazanek, risotta, zup czy gulaszów. Jako zamiennik mięsa i ryb towarzyszy ryżowi, amarantusowi, komosie ryżowej, taro, maniokowi lub ziemniakom. Smak „grzyba-flaminga” doskonale podkreślają śmietana oraz białe sosy typu tatarskiego. Można przyprawiać go sosem sojowym, imbirem, kolendrą, bazylią, miętą pieprzową, pietruszką, cebulą albo czosnkiem.

Zawiera nieco metabolitów wtórnych, jakie potencjalnie dałoby się izolować na skalę przemysłową, po czym wykorzystywać w charakterze leków i suplementów diety dla ludzi oraz zwierząt gospodarskich. W warunkach laboratoryjnych wykazują pewne działania antybiotyczne, przeciwrobacze i przeciw wolnym rodnikom, jednak wciąż daleka droga do komercyjnie dostępnych lekarstw. Betaglukany z P. djamour mają też wzmacniać serce i naczynia krwionośne poprzez obniżanie poziomu glukozy i cholesterolu we krwi.

Okres występowania

III