Taro warzywo – właściwości, witaminy i wartości odżywcze taro
W czasie, gdy my na obiad przygotowujemy kartofle, mieszkańcy Azji, Hawajów i Polinezji sięgają po kolokazję jadalną, czyli taro (kolokazja jadalna). Taro to tropikalny kuzyn naszego ziemniaka, jednak jego walory smakowe pozwalają na szersze eksperymenty kulinarne. Taro wykorzystuje się na przykład w przepisach na obłędne desery, do czego polskie kartofle nie za bardzo się nadają.
![Bulwy taro. [GNU Free Documentation License or CC BY 3.0], from Wikimedia Commons](https://www.ekologia.pl/wp-content/uploads/2023/03/taro-corms-2_1280x960.jpg)
Taro w kuchni orientalnej
Systemowa nazwa taro to kolokazja jadalna. Ten egzotyczny kartofel występuje także pod nazwą kleśnica lub kleśniec. Taro jest bulwą, przypominającą z wyglądu dziwaczne nieco połączenie ziemniaka z orzechem kokosowym. Rośnie w wilgotnej i pożywnej glebie obszarów tropikalnych i subtropikalnych. Stanowi typowy pokarm mieszkańców tych stref klimatycznych. Na kolokazję natkniemy się więc w indyjskim curry, chińskich pierożkach, japońskiej zupie miso, pakistańskim arvi gosht, hawajskim poi i wielu innych regionalnych oraz narodowych potrawach, których nazwy, nam Europejczykom, mogą mówić niewiele – za to smak… Smak na pewno przypadły do gustu niejednemu. W końcu kuchnia orientalna budzi w Europie niesłabnący zachwyt i ciekawość. Dziś pragniemy zakosztować czegoś więcej niż tylko kurczaka w pięciu smakach i coraz bardziej otwieramy się na kulinarną egzotykę. Taro intryguje nas ze względu na swój specyficzny wygląd oraz słodki smak, przypinający smak batatów, lecz nieco bardziej kasztanowy.
Gdzie rośnie taro? Taro prawdopodobnie pochodzi z Azji Południowo-Wschodniej, skąd zawędrowało na wyspy Pacyfiku, do Afryki, a w późniejszym czasie również do obu Ameryk. Jest pospolite na Hawajach i w Polinezji. W wielu miejscach rośnie dziko. Uprawa taro nie wymaga stosowania skomplikowanych metod ani narzędzi rolniczych. Roślina potrzebuje stale wilgotnej i bogatej w substancje odżywcze gleby. Była uprawiana także w starożytnym Egipcie, jednak z Europy wyparły ją nasze tradycyjne kartofle. |
Wygląd i właściwości taro
Bulwy taro okala chropowata, brązowa skórka, na której wyraźnie odcinają się poliściowe blizny w postaci równomiernie rozlokowanych pierścieni. Charakterystyczne są dla nich również sztywne włoski, podobne do tych, które pokrywają skorupę orzecha kokosowego.
Taro może osiągać sporą wagę. Najbardziej gabarytowe sztuki miewają po 5 kg. Mniejsze odmiany taro są zwane po angielsku dasheen. Warzywo w środku jest białe, mniej lub bardziej intensywnie nakrapiane fioletowymi plamkami. Bulwa całkowicie znajduje się w ziemi. Ma skróconą łodygę, przez co liście wyrastają niemal od razu z podłoża. Taro właśnie ze względu na nie bywa też uprawiane jako roślina ozdobna. Anglosasi, ze względy na specyficzny kształt i wielkość, nazywają je „słoniowymi uszami”.
Liście taro na talerzu
Okazałe liście taro mają gładką, lśniącą powierzchnię i charakterystyczny kształt serca. Posiadają też długie ogonki. W ogrodach stanowią przepiękne tło dla kwiatów – ich butelkowo-zielony, intensywny kolor wspaniale prezentuje się zwłaszcza w połączeniu z kwieciem o białych płatkach.
Liście taro wykorzystuje się również w kulinariach, choć nie są one tak popularne jak bulwy taro. Wszystko ze względu na wysoką zawartość kwasu szczawiowego. Aby pozbyć się go całkowicie, liście należy gotować co najmniej godzinę. W potrawach orientalnych wykorzystywane są w taki sam sposób, jak u nas szpinak czy szczaw. Po odpowiedniej obróbce termicznej, można spożywać również krótkie łodygi taro.
Taro – witaminy i wartości odżywcze
Taro to produkt węglowodanowy i może być podstawą energetyczną naszej diety. Skrobia zawarta w korzeniu to cukier lekkostrawny, nieobciążający układu pokarmowego. Taro jest bezpieczne dla osób z wrażliwym żołądkiem, alergików i dzieci. Kolokazja jadalna zawiera jednocześnie błonnik, który dopinguje pracę jelit, a także wyrównuje poziom cukru we krwi. Taro dodatkowo zawiera – białko, tłuszcze i cukry.
Spośród soli mineralnych w taro znajdziemy głównie – cynk, fosfor, magnez, mangan, miedź, potas, selen, sód, wapń i żelazo. W jego miąższu nie brakuje ponadto witamin – witamina A, witaminy z grupy B (witamina B1, B2, B3, B4, B5, B6 i B9), witamina C, E i K oraz dobroczynnych karotenoidów o
udowodnionym pozytywnym wpływie na stan skóry i pracę narządu wzroku. Wysoka zawartość przeciwutleniaczy pozwala zaliczyć taro do produktów o działaniu antynowotworowym i przeciwstarzeniowym.
Jak przyrządzać i jeść taro?
Taro, podobnie jak ziemniak, nie nadaje się do spożycia na surowo. Pod jego skórką znajdują się toksyny, których aktywność neutralizowana jest pod wpływem wysokiej temperatury. Taro można przyrządzać w mundurkach – gotowane lub pieczone. W tej ostatniej wersji ich smak bardzo upodobania się do smaku pieczonych kasztanów.
Taro jest częstym składnikiem jednogarnkowych dań gulaszowych, do których dodaje się je pokrojone w kostkę. Pasuje do mięs, ryb, warzyw i klasycznego sosu pomidorowego. Świetnie zagęszcza tego typu potrawy i nadaje im ciekawy smak. Ponadto można je wykorzystać jak każdego innego ziemniaka – na chipsy, frytki czy puree.
Mąka z taro W krajach azjatyckich, gdzie taro jest tym, czym dla nas ziemniaki, warzywo suszy się, a następnie przerabia na mąkę. Mąka z taro jest mniej kaloryczna niż mąka ziemniaczana. |
Obłędne lody o smaku taro
Taro mają w sobie na tyle dużo słodyczy, że można wykorzystywać je podobnie jak klasyczne słodkie ziemniaki, czyli bataty. Zdecydowanie nadają się do ciast i deserów. Na Tajwanie i w Chinach znanym przysmakiem są lody taro. Rozpoznamy je po delikatnym, fioletowym kolorze, smak mają za to nieporównywalny – to specyficzna mieszanka kokosu, wanilii i pieczonych kasztanów.
Tajski deser z ryżem
W Tajlandii z kolei taro gotuje się i rozgniata na gładkie puree, a następnie łączy z kuleczkami ryżu oraz zupą kokosową. Ten tradycyjny deser nazywa się Bua Loy, co w wolnym tłumaczeniu oznacza „pływający kwiat lotosu”.
Przepis: wędzony łosoś z chrupiącym taro
Składniki:
- kawałek wędzonego łososia
- 2 łyżki siekanego szczypiorku lub zielonej cebulki
- olej z orzechów włoskich
- olej do smażenia
- sok z limonki
- pojedyncza bulwa taro
- dwa pomidory
- ząbek czosnku
- szczypta chili oraz curry
- świeży tymianek
- ocet z czerwonego wina
- sól i pieprz
Przygotowanie:
Olej z orzechów włoskich, szczypiorek i sok z limonki mieszamy w misce, a następnie wkładamy do niej pokrojonego na mniejsze kawałki łososia. Taro obieramy, myjemy, kroimy w dość cienkie plastry i smażymy w głębokim oleju, aż zaczną brązowieć. W międzyczasie przygotowujemy sos – pomidory obieramy ze skórki, siekamy, łączymy ze zmiażdżonym czosnkiem, octem i przyprawiamy. Łososia umieszczamy na talerzu warstwami, pomiędzy płatkami chipsów, w towarzystwie sosu.
Taro dodaje pozytywnej energii
Taro to warzywo korzeniowe, powszechne w uprawie na obszarach tropikalnych i subtropikalnych. Ma charakterystyczny biały miąższ nakrapiany fioletowymi plamkami. Jego smak to połączenie ziemniaków i słodkich kasztanów oraz wanilii. Taro jest bogate w skrobię i lekkostrawne. Dodaje pozytywnej energii spożywane zwłaszcza w postaci deserowej.
- Steve Albert; "How to grow taro?"; https://harvesttotable.com/taro/; 2019-06-10;
- Feedipedia; "Taro (Colocasia esculenta)"; https://www.feedipedia.org/node/537; 2019-06-10;
- Murugesan Karthikeyan i in.; "Taro (Colocasia esculenta): An overview"; https://www.researchgate.net/publication/330397951_Taro_Colocasia_esculenta_An_overview; 2019-06-10;
- Pragati Kaushal i in., Journal of Food Science and Technology; "Utilization of taro (Colocasia esculenta): A review"; https://www.researchgate.net/publication/257798707_Utilization_of_taro_Colocasia_esculenta_A_review; 2019-06-10;
- Sarmistha Dutta, Biswajit Aich; "A STUDY OF ANTIBACTERIAL AND ANTIFUNGAL ACTIVITY OF THE LEAVES OF COLOCASIA ESCULENTA LINN"; https://ijpsr.com/bft-article/a-study-of-antibacterial-and-antifungal-activity-of-the-leaves-of-colocasia-esculenta-linn/?view=fulltext; 2019-06-10;
dzisiaj kupiłam w sklepie Kolokazje i zaczynam eksperymentować , tyle jej u córki jadłam bardzo smaczna,