Papryczki chili, czyli Capsicum annuum, to drugie, po Ameryce, najważniejsze odkrycie Krzysztofa Kolumba. Gdy słynny żeglarz w 1492 r. dotarł na Karaiby znalazł tam zaskakująco ostre w smaku płody, które nazwał papryczkami i zabrał ze sobą do Europy. Co ciekawe, Kolumb marzył o tym, aby odnaleźć nowy zdrój pieprzu czarnego („pimienta” po hiszpańsku), bardzo cennego wówczas produktu, więc niejako z desperacji ochrzcił chili nazwą „pimiento”, która funkcjonuje do dnia dzisiejszego.

Źródła historyczne wskazują jednak, że papryka chili były elementem diety ludności środkowoamerykańskiej już 5000 lat p.n.e. Aztekowie i Majowie używali ich przy tym nie tylko jako przyprawy, ale także do leczenia oraz dezynfekowania domostw. Wraz z podbojami geograficznymi papryczki chili stało się częścią międzynarodowej kuchni, a szczególne zamiłowanie do niej rozwinęli mieszkańcy Indii, przywykli do pikantności swych mieszanek curry. Portugalska kolonizacja zawiodła czerwone papryczki także do Indonezji, a wyspiarski naród również niemal natychmiast zaadaptował niespotykanie ostrą nutę do swojego menu. Nawet w Japonii samurajscy bojownicy nauczyli się jeść paprykę chili przed potyczkami, wierząc, że zapewnia im ono niezwyciężoność. Jak widać, kariera chili była iście spektakularna, a w jej rezultacie największe uprawy papryczek poza Meksykiem znajdują się dziś w Chinach, Hiszpanii, Nigerii oraz Turcji.

Z botanicznego punktu widzenia papryczka chili to owoc jednej z roślin z rodziny psiankowatych (podobnie jak pomidor, zwykła papryka czy bakłażan), należącej do gatunku Capsicum i przyjmujący bardzo różne formy. Cechą wspólną wszystkich papryczek chili – różniących się kolorem, kształtem, rozmiarem i intensywnością smaku – są białe lub kremowe pestki wiszące wokół wewnętrznego łożyska. Zebrane na plantacji płody są sprzedawane jako świeże owoce lub suszone na słońcu i przetwarzane na płatki bądź proszek.