Seler, oprócz tego, stanowi ważny składnik wywarów warzywnych, jest przebojem w dietetyce. Uwielbiają go Japończycy, ceniąc za odtruwające i odchudzające właściwości. Powoli seler zaczyna być doceniany również w Polsce, gdzie spożywamy go najczęściej w postaci surówki z dodatkiem np. rodzynków. Co takiego kryje w sobie to warzywo o specyficznym smaku i zapachu, że figuruje na liście „superżywności”?

Seler zwyczajny (Apium graveolens) należy do rodziny selerowatych. Jego jadalną częścią jest porowata bulwa i ogonki liściowe. Obecne odmiany tego warzywa pochodzą od dziko rosnącego selera błotnego. Wyróżniamy trzy jego formy uprawne:  seler korzeniowy, seler naciowy i seler listkowy. Najbardziej popularna jest forma korzeniowa hodowana ze względu na mięsisty korzeń spichrzowy. Używa się jej najczęściej jako składnik „włoszczyzny” – do przyprawiania zup. Jednakże bulwę można wykorzystać też w inny sposób, np. wyciskając z niej sok albo przyrządzając na jej bazie wywar, tak, aby wykorzystać 100% prozdrowotnych właściwości tego warzywa. W formie dzikiej roślinę spotkamy w Europie, Azji, na Kaukazie i w Afryce. W Polsce seler dziko występuje tylko na wyspie Uznam.

Domowa hodowla selera

Jeśli chcemy wzbogacić nasz ogródek uprawą selera, powinniśmy zaopatrzyć się w jedną z jego polecanych odmian: seler Jabłkowy, Odrzański, Gol, Zefir albo Tango. Warzywo uprawia się wyłącznie z rozsady. Jako że jest to roślina naturalnie występująca w klimacie umiarkowanym, najlepiej będzie rozwijała się w temperaturze ok. 18 stopni. Po posadzeniu rozsady powinniśmy ochronić sadzonki przed chłodem, ponieważ niska temperatura powoduje tworzenie się pędów kwiatostanowych. Najlepiej przeznaczyć pod uprawę podłoże żyzne, próchnicze i wilgotne o odczynie pH od 6,5 do 7,5. Aby zebrać dobry plon, musimy pamiętać o regularnym podlewaniu, odchwaszczaniu i spulchnianiu gleby.